“Devos Arella”, dat is de foutieve naam die op mijn splinternieuwe bloedgroepkaartje prijkt. “B positief”. Eindelijk ken ik mijn bloedgroep. Vrijdag, 24 augustus, 3 dagen voor vertrek moet ik daarvoor om 7u 30 nog een doktersbezoekje afleggen. Op de valreep dus. En zo ging het met vele dingen de laatste weken en dagen. Helaas beschik ik niet over al te veel organisatievaardigheden, het maken van een planning is niet echt mijn sterkste kant en dat kan bij een onderneming als deze wel eens lelijk tegenvallen. Pas de laatste 2 weken werd ik mij blijkbaar bewust van het feit dat je de items op het “te doen”-lijstje niet blijvend kan uitstellen. Een inzicht dat dan plots voor de nodige stress zorgt. IPod opladen, documenten overzetten op de laptop, boeken aankopen voor de stage, cursussen uitzoeken om mee te nemen, reisverzekeringen afsluiten, afspreken met een kleuterleidster om toch enig zicht te krijgen op de lespraktijk, een afscheidfeestje organiseren, het huis voorbereiden op onze tijdelijke huurster, nog wat spullen aankopen om mee te nemen … Er leek maar geen einde aan te komen. Bovendien moet ik toegeven dat ik een expert ben in lummelen. Uren gaan voorbij en op het einde van de dag moet ik jammerlijk vaststellen dat al wat ik me voorgenomen had om te doen om een of andere vreemde reden toch niet gebeurd is. Waar is al die tijd dan naartoe gegaan? Ik vraag het me dikwijls af. Een pasklaar antwoord vind ik echter nooit.
En dan het inpakken zelf. Ik haat het. Ik haat het al om in te pakken voor een weekje Frankrijk, voor 2 weken “op kot” in Leuven voor de zomercursus Spaans of voor 25 dagen Vietnam. Nu is het: 162 dagen Peru, een stage van 17 weken incluis. Wat neem je in godsnaam mee? Allerlei spullen heb ik gepakt, maar wat precies kan ik op dit moment niet meer zeggen, laat staan dat ik zou weten in welke compartiment van welke reistas of rugzak ik wat gestoken heb. Maar ach, uiteindelijk zal ik alles wel terugvinden zeker? De IPod, het dockstation voor de IPod (dat uiteindelijk veel groter en zwaarder is dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar waar ik o zo blij mee ga zijn ter plaatse :-) , de laptop, het digitaal fototoestel. En dan maar denken dat ik best wel even zonder al die spullen kan. Niet dus. Het tegendeel blijkt. Op dat vlak ben ik nog ver verwijderd van de onthechting die Bartje zich zonder enig probleem eigen kan maken…
En dan werd er afscheid genomen. Ik moeten zeggen dat ik tijdens de laatste dagen nog nooit zoveel geknuffeld en gekust heb als voorheen! Dank aan iedereen voor alle innige omhelzingen (aan eentje hou ik naar mijn gevoel zelfs 2 gekneusde ribben over :-), gelukwensen, mailtjes, sms’en en lieve afscheidswoorden. Een mens zou voor minder een tijdje zijn thuisbasis verlaten :-).
En dan het inpakken zelf. Ik haat het. Ik haat het al om in te pakken voor een weekje Frankrijk, voor 2 weken “op kot” in Leuven voor de zomercursus Spaans of voor 25 dagen Vietnam. Nu is het: 162 dagen Peru, een stage van 17 weken incluis. Wat neem je in godsnaam mee? Allerlei spullen heb ik gepakt, maar wat precies kan ik op dit moment niet meer zeggen, laat staan dat ik zou weten in welke compartiment van welke reistas of rugzak ik wat gestoken heb. Maar ach, uiteindelijk zal ik alles wel terugvinden zeker? De IPod, het dockstation voor de IPod (dat uiteindelijk veel groter en zwaarder is dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar waar ik o zo blij mee ga zijn ter plaatse :-) , de laptop, het digitaal fototoestel. En dan maar denken dat ik best wel even zonder al die spullen kan. Niet dus. Het tegendeel blijkt. Op dat vlak ben ik nog ver verwijderd van de onthechting die Bartje zich zonder enig probleem eigen kan maken…
En dan werd er afscheid genomen. Ik moeten zeggen dat ik tijdens de laatste dagen nog nooit zoveel geknuffeld en gekust heb als voorheen! Dank aan iedereen voor alle innige omhelzingen (aan eentje hou ik naar mijn gevoel zelfs 2 gekneusde ribben over :-), gelukwensen, mailtjes, sms’en en lieve afscheidswoorden. Een mens zou voor minder een tijdje zijn thuisbasis verlaten :-).
.JPG)