We zijn er!

Donderdag, 30 augustus komen we rond 18u plaatselijke tijd (= 1u ’s nachts in België) eindelijk aan in Andahuaylas, onze “eindbestemming”. De dag ervoor waren we om 14u in Lima vertrokken met een – naar onze reismaatstaven -luxueuze bus van de maatschappij “Cruz del Sur”. Voor 170 soles (=ongeveer 1700 BEF, eindelijk eens makkelijk omrekenen, gewoon maal 10. Erg handig voor iemand die lijdt aan een lichte vorm van dyscalculie!) reis je in 16 uur in gerieflijke omstandigheden (een zeer comfortabele zit- en ligstoel, waar je bovendien een warm fleece-dekentje en hoofdkussentje krijgt en een vegetarische maaltijd voorgeschoteld wordt - zij het op een tafeltje dat op zulke wijze aan je stoel wordt bevestigd - veel te hoog namelijk - dat je je vrij belachelijk voelt en alleen maar kunt hopen dat ze toch niet al té lang wachten met afruimen) van Lima naar Abancay, waar we normaliter opgewacht zouden worden door Stijn (NGO coöperant) en Anneleen (zijn vriendin), ware het niet dat onze timing niet helemaal perfect was en zij op woensdagavond net de omgekeerde richting uitgingen.

Maar laat ik gauw nog even bij het begin beginnen. Dankzij het feit dat ik deze keer geen vegetarische maaltijden besteld had op het vliegtuig was ik absoluut zeker dat ik van het vliegtuig-eten zou afblijven, hetgeen mij eindelijk nog eens een kotsvrije vlucht opleverde. Tijdens de reis hadden noch Bart noch ik het gevoel dat we naar Peru op weg waren of dat we langere tijd zouden wegblijven. Je zit immers nog veel te veel met dingen in je hoofd die je een dag of een week geleden evengoed bezighielden.

In Lima staat er - een beetje verrassend – iemand met een bordje “Bart De Greef”. Het is Joaquin, familie van Dahlia, een Peruaanse vriendin en broer van Desiree. We hadden sowieso de sleutel al van diens appartement in Lima omdat de kans groot was dat hij er ’s avonds niet zou zijn wegens avondschool Engels. Maar kijk, daar staat de ons tot nog toe onbekende Joaquin ons plichtsgetrouw op te wachten. Met een taxi rijden we vervolgens naar zijn appartementje, dat boven een restaurantje gelegen is, met alle geuren van dien wegens de vreemde indeling van het appartementje die maakt dat als je in de “keuken” (wat niet veel meer is dan wat wij ons bij een slecht onderhouden studentenkot voorstellen) staat je gewoon naar beneden in het restaurantje kan kijken (en helaas ook alle geuren kan ruiken). Ondanks de zeer bescheiden afmetingen van de woonplaats krijgen we toch een eigen kamertje met eigen WC, lavabo en douche. En hoewel alles heel erg “basic” is en het aanzien van alles hier ietwat te lijden heeft onder de bewoner - de 32 jarige alleenwonende Joaquin die het niet op al te veel kuiswerk heeft begrepen - zijn we heel erg tevreden met de logeerplek en de gastvrijheid van onze eerste Peruaanse relatie ter plaatse.

Dinsdag, onze eerste dag in Lima, gaan we op zoek naar de best mogelijke manier om naar Andahuaylas te reizen. Helaas, gezien het meer dan overdreven gewicht van onze bagage (cijfers durf ik al lang niet meer te noemen) wordt meteen die ene optie van het vliegtuig (dat je in slechts 1 uur en een kwartier naar Andahuaylas brengt) met 1 telefoontje weggevaagd. Het maximum: 15 kg per persoon. Lachwekkend. Hoewel. Rest ons het alternatief, een busrit van de eerder genoemde 16 uur (en dan zijn we nog maar in Abancay, van daaruit rest nog een busrit van 5 uur). Om deze gedachte een beetje te helpen dragen kiezen we voor een duurdere busmaatschappij die toch enig comfort biedt. Eens de beslissing genomen kunnen we echt de toerist uithangen en het centrum van Lima bezoeken. De Plaza Major met de kathedraal, aartsbisschoppelijk en presidentieel paleis is echt heel mooi. Net zoals de nabije omgeving. Wanneer we echter de brug over de rivier oversteken worden we na een tijdje vriendelijk teruggestuurd door een soortement winkelbewaker naar de richting waaruit we kwamen wegens zogezegd te gevaarlijk. Tja, niet dat we de vriendelijke man meteen geloven, maar we gaan toch maar terug naar het meer toeristische deel van dit stuk van Lima.
’s Avonds met Joaquin gaan eten bij “de Chinees” 3 huizen verder en nadien afscheid genomen, aangezien hij de dag nadien alweer om 7uur de deur uit is om te gaan werken.

Woensdag nemen we een taxi naar het busstation om “The pleasure of travelling by bus!” aan den lijve te ondervinden. Onderweg van Lima naar Abancay zijn we getuige van een nogal vreemd, grauw en desolaat landschap. De mensen die hier in schamele huisjes wonen langs de kust lijken mij verre van benijdenswaardig. Dat is natuurlijk maar een indruk die je opdoet vanuit je luie en comfortabele zetel in de bus, maar toch. Het wordt allemaal net nog een beetje erger wanneer we de streek Paracas passeren waar de aardbeving lelijk heeft huisgehouden. Het geeft toch wel een akelig gevoel wanneer je hoog vanuit je luxebus – die precies omwille van schade aan de hoofdweg een ommetje moet maken via een arme “woonwijk” - neerkijkt op de armoede die hier overduidelijk aanwezig is…

Om ongeveer 6u30 komen we aan in Abancay aan een verlaten busstation. Geduld is een mooie deugd, ondervinden we al snel wanneer blijkt dat de eerste bus naar Andahuaylas pas om 12uoo vertrekt. En doordat we met al onze bagage niet zomaar weg kunnen zijn we gedwongen enkele uren gewoon wat rond te hangen. Maar ach, in lummelen ben ik zoals gezegd vrij goed, dus zo erg is het nu ook weer niet. We kunnen na een tijdje zelfs het stadje even bezoeken nadat we een ticket hebben gekocht en onze bagage veilig kunnen achterlaten. Op het moment dat we even later weer aan het busstation zitten te wachten bedenken we plots dat tezelfdertijd ergens in een sporthal in Leest onze badmintonvrienden in volle actie zijn…

De rit van Abancay naar Andahuaylas gaat over een meestal naar boven kronkelende zandweg en baant zich een weg tussen de bergen van de Andes. Zo mooi. Ik waan mij helemaal “life” in de beelden die ik op Google Earth gezien had. In zo’n lokale bus wordt de muziek (het is niet eens altijd muziek, er zat ook een “humoristisch” praatprogramma bij, voorzien van een zeer irriterende lachband) helaas wel vrij hard gezet, om niet te zeggen oorverdovend luid zodat de visuele schoonheid van het landschap wat te lijden kreeg onder de auditieve impulsen.

Tijdens de busrit – waarbij de meeste Peruanen een halve minuut na vertrek al flink ingedommeld zijn – probeer ik mij Carolina, haar ouders en kinderen voor te stellen en vind ik het allemaal toch een beetje spannend. We gaan tenslotte tot eind december bij haar wonen en werken. En het klinkt misschien onnozel, maar ik hoop van harte dat het huis een vloer heeft. We hebben hier namelijk al woonomstandigheden gezien…

Tegen valavond komen we aan in Andahuaylas, waar het voor de eerste keer in lang geregend heeft en alles tot een slijkbaan is gemaakt. We sukkelen wat met de bagage (had ik al vermeld dat die omvangrijk en zwaar is?) en plots heb ik oogcontact met Carolina terwijl ik tegelijkertijd mijn naam hoor zeggen. Bart had gezegd dat Carolina aan de telefoon zeer duidelijk klonk, traag sprak ook, maar nu we haar in levende lijve zien blijkt meteen dat ze echt een spraakwaterval is. Heel vriendelijk wel. Ze houdt meteen een taxi aan die groot genoeg is om, inderdaad, al onze bagage aan te kunnen en 5 minuten later rijden we het “domein” aan het schooltje binnen, waar Jak een vermeende Chowchow vervaarlijk staat te blaffen. De taxichauffeur durft niet uit te stappen. Wij wel natuurlijk. De deur van het huis wordt opengedaan door Olga, de abuela van 70 jaar. Ze is werkelijk heel vriendelijk, dat zie je gewoon aan haar gezicht (zie foto’s) en er wordt meteen gekust. Ook Alejandro, het zoontje van 9 jaar en Isabella, de dochter van 10 doen hun intrede in de gang, die later een deel van het schooltje blijkt te zijn. Weer wordt er gekust. En ook ondervinden we: er is een vloer! Een stevige, rood geschilderde betonnen vloer! Ik blij. Carolina toont ons waar “onze” kamer is. Ze is groter dan ik me had voorgesteld. Ik had namelijk foto’s gezien op de weblog van Katrijn, een vrijwilligster die hier anderhalve maand vrijwilligerswerk heeft gedaan. So far so good! We gaan aan een grote tafel zitten, drinken thee, krijgen lekkere pita-achtige broodjes met heerlijke kaas en confituur, gemaakt van een plaatselijke vrucht en maken kennis met mekaar. Wat mij betreft is dat kennismaken niet geweldig gemakkelijk, gezien mijn zeer gebrekkige kennis van de Spaanse taal. Dat is echt wel vervelend, want ik wil zoveel zeggen, zoveel dingen vragen, maar ofwel laat ik dat maar zo, ofwel blijf ik ergens halverwege een toch al simpele zin steken. Frustrerend. Leoncio, de abuelo komt er ook nog gezellig bij zitten, maar niet voordat hij ons eens stevig heeft vastgepakt en gezoend. Grappige grootvader, lijkt op het eerste zicht. We praten verder, ’t is te zeggen, vooral Carolina praat en wij luisteren, zij het dat Bart af en toe toch goed dingen kan uitleggen. Er wordt zelfs deze eerste avond al gepraat over het schooltje, over het onderwijs, over het gebrek aan opleiding van de “profesoras”, over het feit dat de ouders van de kleuters verwachten dat hun kinderen zo snel mogelijk leren lezen en schrijven, over het gebrek aan materialen, over het gebrek aan onderwijsmethodes… Wat ik hoor (en wat ik begrijp, wat niet altijd hetzelfde is natuurlijk) komt goed overeen met wat ik verwachtte. Alles ok dus wat betreft de stage. Na enkele uren denk ik dat Carolina begrijpt dat we een beetje moe zijn en gaan we onze eerste nacht in Andahuaylas, in onze eigen kamer doorbrengen.

Gisteren, donderdag, was een feestdag (het feest van Santa Rosa) en dat schept blijkbaar wat onduidelijkheden over het feit of de kinderen vandaag al dan niet gaan komen. Er werd ons de dag voordien gezegd dat we best voor 8u de badkamer gebruiken, omdat nadien de kleuters in deze badkamer mogelijk van pamper worden gewisseld. Maar als we later zouden zijn ook geen probleem, hoor “no te preocupas”, maak je geen zorgen, dat zeggen ze hier wel vaker. Uiteindelijk zijn we om 7u al klaarwakker en is het dus geen probleem om de badkamer (met ijskoude douche!maar er wordt aan gewerkt) vroeg te gebruiken. We gaan nadien aan de grote tafel zitten om te ontbijten met de hele familie en na 9u zitten we daar nog. De beginuren van de school worden niet geweldig gerespecteerd, maar misschien is dat volgende maandag wel anders. We zullen zien, maar ik heb er sterk mijn twijfels over. Rond 9u30 gaan we naar buiten. Carolina geeft les aan de kleinste kinderen in het schooltje. Het jongste kind is 1 jaar en 8 maanden, veel jonger dan bij ons gebruikelijk is om naar school te gaan. De kinderen zitten op een mat en moeten 1 voor 1 een bundeltje verschillend gekleurde stokjes in het juiste potje steken. Het komt mij redelijk chaotisch over, maar dat is denk ik vooral te wijten aan het feit dat ik plots zoveel nieuwe indrukken te verwerken krijg, zoveel nieuwe mensen zie waarvan ik niet weet wie profesora, ouder of helper is. Om 1 of andere reden heb ik ondertussen wel al een aantal mensen gekust waarvan ik bij god niet weet wie of wat ze zijn, maar die naar je toekomen, je een kus geven en weer verdwijnen. Ik moet tijd krijgen om al mijn indrukken te ordenen. Ik ben er ook zeker van dat ik die tijd hier wel zal krijgen, is het vandaag niet, dan is het morgen wel. De iets oudere kleuters gaan vandaag met hun “cometas”, vliegertjes, naar el campo (“den buiten”, zoals wij zeggen) om ze daar op te laten. Bart en ik gaan mee en dus klauteren we in de laadbak van een 4x4 (ok, gezien de omgeving is dit hier geoorloofd, ik zal hierbij niet verder uitweiden over mijn grondige afkeer over dit soort auto’s bij ons) van een duidelijk meer begoede ouder. We rijden met 3 auto’s, volgepropt met kinderen, volwassenen en vliegertjes, gedurende een tiental minuten en wandelen dan naar een open plaats waar de vliegertjes wind kunnen vangen. Bart heeft zich over een zekere Tony ontfermd en holt met het ventje op de arm van hier naar daar om de vlieger wat vaart te geven. Ik ben op 1 of andere manier aan de zeer kleine Elisabeth geraakt, maar het meisje geeft geen kick. Wil niet lopen, wil niet lachen, ze lijkt wel een standbeeld. Niets aan te doen. Enfin, na anderhalf uur of zo keren we terug, eten de kleuters spaghetti in plastic bakjes die een huishulp gemaakt heeft en zit de schooldag erop. Om 13u dus.

’s Middags eten we met de hele familie “papas huancavelicas”, rijst met een gekookt ei en 2 aardappels, alles overgoten met een ongelooflijk lekkere saus. Olga, de grootmoeder heeft dit gemaakt en we vinden het alleszins overheerlijk. Dan blijkt dat na het warm eten de soep komt die ook heel lekker is, maar die ik niet meer helemaal kan opeten wegens al te dik gegeten. Wel sympathiek dat ze vegetarisch gekookt heeft. Wanneer je hier aan tafel komt weet je niet wanneer je er weer weggaat omdat Carolina altijd zoveel te vertellen heeft. Soms ben ik mee, soms ook niet. Je kan immers niet steeds onderbreken en naar uitleg vragen. Het is allemaal ook vrij vermoeiend omdat je de hele tijd geconcentreerd probeert te blijven, hetgeen, toegegeven niet de hele tijd het geval is.

Na de middag ben ik getuige van een ander klein stukje Peruaans kleuteronderwijs wanneer Laura, de profesora van de oudste kleuters (5 jaar) nog les moet geven aan 2 kleuters die alleen na de middag komen. De 2 kleuters moeten in het klasje op het bord letters kopiëren, terwijl Laura zelf buiten met ons staat te praten en terwijl onze IPod in zijn dockstation muziek van de Red Hot Chili Peppers ten gehore geeft (geweldige klank, dat wel!). Stemt een beetje tot nadenken…

Zaterdag is Leoncio, de grootvader, vastbesloten om zijn 60 jaar oude, helrode Ford aan de praat te krijgen, maar niet voordat Bart de auto zowel langs buiten als langs binnen gewassen heeft. Leoncio kan commanderen als geen ander blijkt al snel en wil op zijn wenken bediend worden. We zien treffende gelijkenissen met wijlen Bompa Pfaff… Toch blijft hij iets hartelijks hebben. Na lang foefelen lukt het eindelijk en maken we een ritje met de apetrotse abuelo. De remmen werken niet naar behoren, een hond ontsnapt op het nippertje aan de dood en 1 van de wegversperringen op het bruggetje (2 hoogopstaande stenen) wordt bij terugkeer hevig geraakt, maar dat deert Leoncio allemaal niet. Met fonkelende ogen neemt hij onze “muchas gracias” na de rit in ontvangst. Meteen daarna (het is alweer te zeggen: na veel getreuzel en ik weet niet wat, nog erger dan dat bij mij meestal het geval is) gaan we met Carolina, Alejandro en Isabella naar een verjaardagsfeestje van 1 van de kinderen van het schooltje. Een groots opgezet feestje, met clown-entertainer, uitgedoste kindertjes, snoep, zoete drankjes en een degoutant grote taart. Helaas valt het licht 2 maal uit hetgeen een beetje een domper op de feestvreugde zet.

Moet het nog gezegd dat we helemaal ondergedompeld worden in een stukje leefwereld in Andahuaylas…